چرا نباید از بچه‌ها بپرسیم که «وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه‌کاره شوی؟»

بیشتر ما از وقتی کودکمان زبان باز می‌کند شروع به پرسیدن این سوال می‌کنیم.
این سوال معمولا با بهترین نیت و به این دلیل پرسیده می‌شود که بتوانیم بهترین کارها را برای دست‌یابی کودک به این شغل انجام دهیم. اما وقتی آینده‌ی مشاغل و تاثیر تغییرات فناورانه را بررسی کنیم، متوجه می‌شویم که این سوال در واقع تله‌ای برای فرزند ما است‌.

فناوری، همه یا اکثر شغل‌های امروزی را دگرگون خواهد کرد. مطالعات نشان می‌دهد که فناوری برای ۸۰۰ میلیون شغل جایگزین ایجاد خواهد کرد. بنابراین زمانی که یک کودک به سنی برسد که به یک نیروی کار تبدیل شود، مشاغل هم تغییر کرده‌اند.

مسیرهای شغلی خطی مربوط به گذشته بودند. بر اساس یک پژوهش، کودکانی که الان به مدرسه می‌روند، در طول عمر خود ۱۷ شغل در ۵ مسیر شغلی عوض خواهند کرد. در واقع ۶۵ درصد کودکانی که اکنون وارد دبستان می‌شوند، در نهایت با شغلی از دنیای کار خداحافظی می‌کنند که اکنون وجود ندارد.

به همین خاطر لازم است آنها را برای دنیایی در حال تغییر و پیچیده و یادگیری مداوم در زندگی آماده کنیم. پس نباید به او بگوییم که مسیر شغلی چیزی ثابت در زندگی است‌. به جای آن باید او را تشویق کنیم که بفهمد دوست دارد چه کاری انجام دهد، چه چیزی یاد بگیرد و فکر کند که دوست دارد چه مشکلاتی را حل کند.

🔺 چند توصیه

🔸جایگزینی سیستم‌های آموزشی فعلی با یادگیری تجربی، حل مسأله و یادگرفتن چگونگی یادگیری.
🔸اولویت دادن به سواد دیجیتال
🔸آموزش مهارت‌های نرم مانند هوش عاطفی و انطباق‌پذیری
🔸ارائه‌ی مشکلات دنیای واقعی متناسب با سن‌ بچه‌ها به صورت بازی و تشویق آن‌ها به استفاده از چیزی که در مدرسه و خانه یاد گرفته‌اند؛ تا از آن‌ها در ترکیب با خیال‌پردازی‌هایشان در جهت حل مشکلات استفاده کنند.

یک نمونه:
«من اخیرا از طریق یک گفتگوی ویدیویی با برادرزاده‌ها و خواهرزاده‌هایم در یک حل مساله‌ی واقعی مشارکت کردیم. همگی‌ آن‌ها که زیر ۹ سال بودند، شروع به پرورش سبزیجات در باغچه‌ کرده بودند. آن‌ها با رویش هر گیاهی ذوق‌زده می‌شدند. من از این فرصت برای بحث درباره‌ی تغییرات آب‌وهوایی و آلودگی پلاستیک‌ها استفاده کردم. از آن‌ها پرسیدم که مهارت‌های باغبانی آن‌ها چگونه به زمین کمک می‌کند؟ پاسخ‌های آن‌ها شامل راه‌حل‌هایی بود. مثلا این‌که دیگر نیاز نیست تا مغازه‌ی میوه‌فروشی رانندگی کنیم یا نیازی نیست که از کیسه‌ی پلاستیکی برای آوردن میوه‌ها استفاده کنیم. من به آن‌ها تصاویری از سازه‌های کشاورزی عمودی نشان دادم. در آخر گفتگو آن‌ها بسیار هیجان‌زده بودند چون به این ایده رسیده بودند که با یک مزرعه‌ی عمودی می‌توانند به همسایگانشان نیز سبزیجات بدهند.»

پیش‌بینی این امر که انقلاب‌های فناورانه چگونه مشاغل را تغییر می‌دهند غیرممکن است. ولی ما می‌توانیم به کودکانمان کمک کنیم که چگونه در این آینده‌ی پیچیده و در حال تغییر رفتار کنند. این کار را می‌توانیم از طریق تشویق آن‌ها به تکیه بر کنجکاوی‌هایشان، کشف علاقمندی‌هایشان و استفاده از قدرت تخیل‌شان ذاتی‌شان انجام دهیم.

منبع: theglobeandmail.com