بایگانی دسته ی ۳ تا ۶ سال

برنامه‌ریزی تغذیه‌ای برای ۱۰۰۰ روز اول زندگی که ۲۷۰ روز آن در دوره بارداری است، اهمیت زیادی دارد؛ به عبارت دیگر نوع تغذیه در سال‌های اول و دوم زندگی نقش تعیین کننده‌ای در سلامت افراد در سنین بزرگسالی ایفا می‌کند.

راه‌های زیادی برای پیشگیری از بروز چاقی و اضافه وزن وجود دارد که تغذیه سالم از ابتدای تولد و یا حتی پیش از تولد از مهمترین‌هاست. تغذیه یکی از اساسی‌ترین فاکتورهای پیشگیری در بزنگاه‌های زندگی است که قبل از بارداری، دوران بارداری و سال اول و دوم زندگی از موثرترین زمان‌هاست.

با ترویج فرهنگ و سبک تغذیه سالم می‌توان به سهولت از بروز چاقی و بیماری‌های ناشی از آن در سطح جامعه پیشگیری کرد؛ این درحالیست که متاسفانه کمپانی‌های بزرگ تجاری مباحث را به جای پیشگیری به سمت تشخیص و درمان پیش می‌برند تا از طریق فروش دستگاه‌ها و داروهای مرتبط با زیبایی و لاغری بر ثروت و قدرت خود بیفزایند؛

درحالی که با ترویج فرهنگ پیشگیری می‌توان با کم‌ترین داده بهترین خروجی را از نظر حفظ سلامتی و توانمندی جامعه کسب کرد.
اگر یک هزارم هزینه و بودجه تشخیص و درمان را به امر پیشگیری و ارتقای سواد سلامت جامعه اختصاص می‌دادیم، وضعیت سلامت جامعه اینگونه نبود.

چاقی مادر بسیاری از بیماری‌هاست و به طور خزنده پیش رفته و زمینه‌ساز بسیاری از بیماری‌های غیرواگیر است، تا جاییکه ۸۰ درصد هزینه‌های درمان نیز در این حوزه به بیماری‌های غیرواگیر اختصاص می‌یابد. با ترویج فرهنگ پیشگیری و خودمراقبتی می‌توان ضمن جلوگیری از هدررفت میلیاردها دلار برای واردات دارو و ابزار لاغری، از بروز بسیاری از بیماری ها نیز پیشگیری کرد.

رعایت تناسب در خوردن یعنی رعایت تناسب در میزان و نوع غذا با جنس، سن و وضعیت فیزیولوژیک فرد؛ تعادل در دریافت غذا یعنی دریافت ریزمغذی‌ها و درشت مغذی‌ها در حد نیاز فرد و سوم رعایت تنوع در تغذیه، سه اصل طلایی تغذیه است که در کنار فعالیت بدنی مناسب، به ارتقای سلامت فرد منجر می‌شود.

سکه سلامتی دو رو دارد که یکی تغذیه متناسب، متعادل و متنوع و دیگری فعالیت بدنی متناسب با جنس، سن و وضعیت فیزیولوژیکی است. این اصول باید از کودکی رعایت شود. یکی از مسایلی که در این زمینه مورد توجه قرار نمی‌گیرد سبک زندگی غلط در برخی خانواده‌هاست که باعث نابودی ساعت بیولوژیکی کودکان شده و در رشد آنان تاثیرگذار است. به عنوان نمونه بیدار بودن کودکان تا ساعات پایانی شب و تماشای تلویزیون نه تنها روند رشد آن‌ها را به تاخیر می‌اندازد بلکه یادگیری، یادآوری و جهش‌های فکری آن‌ها را نیز مختل می‌کند.

منبع: دکتر ضیاالدین مظهری، متخصص تغذیه/ ایسنا

بحران‌های اجتماعی مثل جنگ‌ها، درگیری‌ها و حوادث طبیعی می‌توانند به کودکان فشار بسیاری وارد کنند. تا زمانی که کودک در معرض اخبار بد قرار می‌گیرد، احساس ناامنی می‌کند.

کودکان حساس‌ترین قشر جامعه‌اند زیرا قدرت تحلیل ندارند و ممکن است در معرض اخبار ناگوار قرار بگیرند و این موضوع آسیب جدی به آنها وارد و دنیای کودکانه‌شان را خراب می‌کند. یکی از کاربران توئیتر در این‌باره نوشته است: «خواهرم معلم پیش دبستانیه و میگه یکی از شاگرداش گریه می‌کرده و می‌گفته الان بمباران میشه و من اینجام و مامانم خونه تنهاست.»

امنیت یک اصل اساسی در رشد کودک است و در صورتی که امنیت او تامین نشود باید انتظار داشته باشیم رشد روانی کودک با مشکل روبه‌رو شود. خانواده‌ها بهترین کاری که می‌توانند انجام دهند این است که کودک را از اخبار بد دور نگه دارند.

بزرگسالان باید مراقب صحبت‌کردن خود در حضور کودکان باشند و در حضور آنها از اخبار ناگوار صحبت نکنند. همچنین مراقب محیط‌هایی مثل مهد کودک یا کارگاه‌هایی که کودک در آن رفت و آمد دارد، باشند و مطمئن شوند افرادی در این محیط‌ها حضور دارند که به هیچ‌وجه اجازه نمی‌دهند چنین مسائلی مطرح شود.

در صورت دسترسی کودک به چنین اطلاعاتی چه کارهایی باید انجام شود؟
در مرحله اول باید ارزیابی کنیم که کودک ما چه نوع اطلاعاتی را دریافت کرده است. همچنین باید بدانیم این اطلاعات را از کجا به دست آورده است. بنابراین نیاز است با کودک صحبت و اطلاع پیدا کنیم او چه مطالبی را می‌داند سپس باید متوجه احساس کودک شویم.

معمولا کودکان در چنین شرایطی احساس امنیت ندارند، مضطرب هستند و می‌ترسند. ما هم باید احساسات کودک را تایید کنیم و نمی‌توانیم به او بگوییم نترس. چنانچه احساسات کودک را تایید نکنیم کودک به خودش و احساسی که دارد اطمینان پیدا نمی‌کند و فکر می‌کند همیشه احساسات اشتباهی دارد. بنابراین باید احساس کودک را تایید سپس کودک را حمایت کنیم و به او بگوییم می‌فهمیم که ترسیده است اما بزرگ‌ترها در کنار آنها هستند و به خوبی از آنها مراقبت می‌کنند. باید امنیت را به کودک برگردانیم.

باید تلاش کنیم تا کودکان از اخبار جنگ و ناامنی خبردار نشوند. اگر هم نمی‌توانیم کودکان را از اخبار ناامنی و بد محافظت کنیم، احساس ترس آنها را اعتبار ببخشیم و به آنها اطمینان دهیم که مراقب آنهاییم. در حضور بچه‌ها درباره تحلیل جنگ و اتفاقات هولناک آینده صحبت نکنیم. بچه‌ها قدرت تحلیل ندارند و ممکن است در آینده دچار اختلالات روانی شوند و این امر موجب بروز اضطراب و هیجان مخرب شود.

منبع: لیلا صادقی درمانگر کودک و نوجوان/ ایسنا

برای قلعه بازی، اول باید به دو گروه تقسیم شوید. این، یک بازی گروهی است.

بعد از یارکشی، با شیر یا خط معلوم می‌شود که کدام گروه باید گروه دیگر را دستگیر کند.

بازی اینجوری است که یک گروه مسئول قلعه است باید مشغول گرفتن یارهای گروه دیگر شود. هر یاری از آن گروه را که دستگیر کردند، به گوشه دیواری می‌برند که به آن قلعه گفته می‌شود.

بقیه اعضای گروه دوم باید فرد دستگیر شده را نجات بدهند و نجات دادن هم به این صورت است که باید خودشان را بدون اینکه دستگیر شوند، به قلعه برسانند و دستشان را به یار دستگیر شده بزنند. به این صورت او آزاد می‌شود و دوباره به بازی برمی‌گردد.

بازی تا وقتی که تمام افراد گروه دوم دستگیر شوند ادامه پیدا می‌کند و سپس دو گروه تعویض می‌شوند.

این بازی در زمان گذشته و بیشتر از پنجاه سال تا بیست سال پیش در محلات و در دبستان‌ها بسیار رواج داشت.

۱- یکی از محیط‌هایی که می‌تواند فضا را مدیریت کند، مدارس است. در حال حاضر حدود ۱۳ میلیون دانش‌آموز در مدارس حضور دارند. مدارس اگر بتوانند در این شرایط ساز و کار لازم را برای کاستن از فشار روحی کودکان بردارند و به اصطلاح تبدیل به «مدارس دوستدار کودک» شوند، می‌توانند فضای بانشاط‌تری را برای کودکان فراهم کنند.

مدرسه می‌تواند چنین فضایی را با برنامه‌های مشارکتی، کارهای گروهی، تغییر فضای مدرسه و …فراهم کند. چه بخواهیم و چه نخواهیم بحران‌ها موجب ایجاد اضطراب در کودکان می‌شود، اما آیا کودکان نباید در مورد این حوادث اطلاعات داشته باشند؟

پاسخ این است که کودکان به هرحال اطلاعاتی را از طرق مختلف کسب می‌کنند، اما باید این اطلاعات به شکل مدیریت شده بدون آن‌که موجی از نگرانی را به آن‌ها منتقل کند، در اختیارشان قرار بگیرد.

۲- در کنار مدرسه نقش خانواده‌ها نیز حائز اهمیت است. حضور بیشتر کنار فرزندان، با هم بودن و … می‌تواند ترس‌ها و نگرانی‌های کودکان را کاهش دهد. هم‌چنین والدین باید دقت داشته باشند که تمام زمان حضور در منزل و مجاورت با فرزندان را صرف گفت و گو درباره اخبار نکنند. خانواده‌ها باید در این شرایط خودمراقبتی‌ها را داشته باشند.

انتشار فیلم‌ها و اخبار ناگوار نیز روی این مساله تاثیرگذار است. حضور در فضاهای مجازی نیز باید با نظارت والدین و کنترل شده باشد. کودکان قدرت تجزیه و تحلیل بزرگترها را ندارند و اگر این فضا را مدیریت کنیم، آن‌ها را از آسیب‌دیدگی نیز حفظ خواهیم کرد. گسترش فضای غم حتی روی بزرگسالان تاثیر گذار است و باید نسبت به این موضوع دقت داشته باشیم تا امنیت روانی افراد حفظ شود.

منبع: سید حسن موسوی چلک/ رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران/ ایسنا