عادت به لذت بردن از یادگیری

افزایش آموخته‌ها و دانش بسیار مهم است. اما جست‌وجوی دانش، بهتر است سومین اولویت ما باشد نه نخستین آن.

آن هم نه فقط با هدف افزایش دانش.

بلکه ارتقای توامان دانش و زندگی و تاثیرگذاری متقابل آن‌ها باید مسیر ما در علم‌اندوزی باشد.

آموزش همه‌ی مهارت‌ها (آداب زندگی) و همه‌ی دانش‌ها (درس‌ها) باید به گونه‌ای در هم ‌آمیزد که هم‌چون حالتشان در جهان واقعی، مرزهایشان با یک‌دیگر محو شود.

با همه‌ی این‌ها، دانش‌اندوزی حتی برای کاربرد در زندگی، نمی‌تواند مهم‌ترین هدف باشد.

آنچه از  دانش‌اندوزی بسیار مهم‌تر است؛

آنچه از خودِ یادگیری بسیار  ضروری‌تر است،

لذت بردن از یادگیری است.

لذت بردن از یادگیری، بسیار مهم‌تر از خودِ یادگیری‌ست.

هیچ چیز را یاد نمی‌گیریم، مگر آن‌که از یادگیری‌اش لذت ببریم.

همه‌ی بزرگسالان تجربه کرده‌اند که فقط بخش‌هایی از آموزش‌های دوران کودکی را به یاد دارند که هنگام آموختن آن‌ها لذت برده‌اند. دلیل و نوع لذت بردن چندان مهم نیست. به هر حال، خوش بوده‌اند.

بکوشیم چنین فضایی را در پیرامون فرزندانمان هرچه وسیع‌تر کنیم.

اما حتی لذت بردن از یادگیری نیز نمی‌تواند مهم‌ترین اولویت ما باشد!

آن چه به ما امکان می‌دهد فضای دوست‌داشتنی برای یادگیری فرزندانمان وسیع و وسیع‌تر کنیم، عادت پسندیده‌ای است که باید یاد بگیریم و به آن عادت کنیم. یعنی:

عادت کردن به لذت بردن از یادگیری

عادت، متعالی‌تر و فراتر از عشق است. معمولا برخلاف این نکته فکر می‌شود. برخی عشق را چیزی نو و جالب‌تر از عادت‌های کهنه و تکراری می‌دانند. در حالی که بهترست برعکس نگاه کنیم. هر کار نیکی و هر وجه مثبتی در زندگی داریم، باید آن‌قدر در زندگی تکرار شود که به صورت عادت درآید.

«عادت»، عشقی است که جایگاه متعالی خود را پیدا کرده است.

همه‌ی تلاش ما این است: زمینه و امکاناتی را فراهم کنیم که کودک از یادگیری لذت ببرد و  به لذت بردن از یادگیری، عادت کند.

عادت کردن به لذت بردن از یادگیری از خود آن لذت بردن نیز مهم‌تر است. اولویت اول ما باید عادت کردن به لذت بردن از یادگیری باشد.

اما  … این سوال بسیار مهم مطرح می‌شود که

 لذت بردن از یادگیری، چگونه اتفاق می‌افتد؟

این اتفاق خوشایند حداقل به چهار دلیل روی می‌دهد که  برای روشن شدن مطلب، آن‌ها را در سیستم آموزشی دبستانک، یکی یکی بررسی می‌کنیم. در دبستانک سعی می‌شود، همه‌ی آموزش‌ها واجد این چهار ویژگی باشند.

۱٫ تنوع و انتخاب

ارائه‌ی بسیار متنوع هر مطلب با انواع بسیار زیاد. یعنی هر مبحث درسی به شکل‌های مختلفی چون داستان، شعر، نمایش، بازی، جدول کودکانه کلمات متقاطع، پرسه در تاریخ، فلسفه و … ده‌ها شکل و روش دیگر ارائه می‌شود که بیشترین سعی در جذاب کردن آن‌ها بوده است.

مخاطب حق انتخاب دارد.  از راه‌هایی می‌رود که دوست دارد. این روش به یک نتیجه‌ی خوب می‌رسد: تقویت انگیزه‌ی خودفرمانی در مخاطب.

مدام دارد چیزی را انتخاب می‌کند و دنبالش می‌رود که دوست دارد.

از زبان حافظ:

از هر کرانه  ، تیر     دعا   کرده‌ام   روان                       باشد      در  آن   میانه، یکی     کارگر   شود

هوشنگ ابتهاج (سایه) نیز  در همین معناست که می گوید:

   باشد     که   یکی هم   به   نشانه       بنشیند                بس تیر    که در چله ی این کهنه کمان است

۲٫ تاب‌آوری و تکمیل

انتخاب‌های مداوم که توسط مخاطب انجام می‌شود، او را به تکمیل هر روند ترغیب می‌کند و تاب‌آوری را در او رشد می‌دهد.   

هم‌چنین او با تسلط بر محیط یادگیری، فضا را طبق نیاز و خواسته‌ی خود می‌آراید.

یعنی تاب‌آوری و تکمیل در دو سوی یک رابطه‌ی متقابل قرار دارند و هر کدام دیگری را بهتر می‌کند.

۳٫ ارتباط‌ها و هدفمندی

مخاطب در سیستم دبستانک به دلیل ارتباط‌های عمودی و افقی که میان مطالب وجود دارد، هدفمند بودن را در نظر و عمل فرامی گیرد و از ثمراتش بهره‌مند می‌شود و چون  اکثر فعالیت‌ها با مشارکت دیگران انجام می‌شود، نوعی هماهنگی جمعی خودجوش پدید می‌آید.

در این باره در جزوه‌ای به همین نام، توضیح بیشتر ارائه شده است.

۴٫ رشد و رضایت

همه‌ی کتاب‌ها در سیستم دبستانک، تالیفی است.

 مخاطب می‌تواند با هر مجموعه‌ای که دوست داشته باشد ارتباط راحت‌تری برقرار کند و به تدریج و با فراگیری هرچه بیشتر داناتر و توانمندتر ‌شود. افزایش فراگیری‌ها در حالی صورت می‌گیرد که در سیستم دبستانک، نه نمره‌ هست و نه هیچ سنجش و رقابتی.

 مخاطب فقط  با انگیزه های درونی جذب آن‌ها می‌شود

و انجام آن‌ها  سبب ایجاد رضایت درونی در او می‌شود.

آموزش لذت‌بخش و ماندگار  از چنین مسیری به عرصه می‌آید نه فقط با شعار دادن درباره‌ی آن.

شما بنویسید:

پاسخ این سوال را برای سرپرست گروه ارسال کنید و جزوه‌ی بعدی را دریافت کنید.

سه مثال از عادت‌هایی را بنویسید که بالاتر از عشق هستند.