یادداشت‌های پزشک دبستانکی در روستاهای لرستان (مقدمه)

با خشم و مهربانی
با عشق و سخت‌جانی

مقدمه‌ی سیدرضا تهامی برای یادداشت‌های یک پزشک دبستانکی

سیستان و بلوچستان، لرستان و خوزستان.
سه استانی که سال‌ها پیش، خیلی سال پیش، به جوانی و شورَش، بخش‌هایی از روح خود را در آن‌ها جا گذاشتم.

در همه‌ی این سال‌های طولانی، از اوایل دهه‌ی پنجاه تاکنون، بخش مهمی از رویاها و آرزوهایم به همان بخش‌هایی از روحم مربوط می‌شد که در آن مناطق جا مانده بود.

بلوچستان را از دو سال پیش و خوزستان را از چند ماه پیش دوباره یافتم. فقط لرستان مانده بود که حالا …

نوشته‌هایش را که می‌خواندم انگار همان روح جوان خودم بودم که داشت برای من می‌نوشت. اما بسیار احساساتی‌تر، بسیار صادق‌تر و بسیار پرتلاش‌تر …

از پزشک جوان و مهربانی سخن می‌گویم که یکی از بهترین دبستانکی‌هاست. پزشک مهربان و صبوری که صبرش را با خشم بسیار فریاد می‌کند و دل نازکش تاب این همه تلخی را ندارد.

از امروز یادداشت‌های جذاب (و متاسفانه اکثرا تلخ) پزشکی را می‌خوانید که از کودکان روستایی برایتان روایت می‌کند. برخی روایت‌ها تلخ هستند و برخی به شیرینی عسل، اما هر دو دسته از عسل هم شیرین‌تر هستند وقتی بدانیم دبستانی‌های فردایی روزی از همین راه که این جوانان سخت‌کوش و دوست‌داشتنی می‌روند، سرزمینی را خواهند ساخت ده بار بهتر از آن‌چه تحویل گرفته‌اند.

سید رضا تهامی